Colegio Clemencia de Caicede

Gister besloot ik eens lekker uit te slapen. Misschien een beetje skypen, lezen en naar het museum gaan. Maar nee. Gelukkig had ik mijn wekker om 08.00u gezet, want zodra ik wakker werd zag ik een bericht met de vraag of ik toch deze ochtend nog naar school kon komen. Colombian style!
Na een snel ontbijt en veel gehaast kwam ik op mijn meisjes school aan. Heel hartelijk werd ik ontvangen. Gekust en geknuffeld en aan iedere voorbijlopende leraar voorgesteld. Samen met de andere Shaper (zo heten de mensen die dit project doen) die ook op deze school gaat werken, mochten we langs de klassen gaan om onze Engelse les te promoten. Het werkt blijkbaar zo dat elke leerling een bepaalde keuze ruimte heeft voor vakken en dat onze Engelse les daar onderdeel van is. Gelukkig koste het promoten van de les met onze Europese verschijning niet zo veel moeite.

Een ware attractie waren we. De studentes mochten ons vragen stellen in het Engels en konden maar niet stoppen met lachen en giechelen wanneer ze ons iets vroegen of wanneer we antwoord gaven. Gelijk werd gevraagd of ze met ons op de foto mochten. Aangezien bijna iedereen dat vervolgens wilde, zette de desbetreffende leraar het gelukkig al vrij snel stop. Zelfs toen we de klas uitliepen zag ik nog iemand de deur uit rennen om een foto van ons te maken.
Een paar uur later werd het nog extremer. Samen met onze begeleidende leraar zaten we aan een tafeltje waar de meiden langs konden komen om zich in te schrijven voor de verschillende lessen. In eerste instantie verliep het nog rustig, maar toen de leraar ons alleen aan de tafel achterliet, was het spitsuur begonnen. Alle andere tafeltjes waren plots leeg, en om ons heen was niets anders te zien dan de kleuren van het schooluniform en lange zwarte haren. Naast dat de leerlingen zich inschreven, werd ons ook gevraagd om onze nummers, Whatsapp, Facebook en van alles nog meer. Gelukkig kon mijn mede Shaper ze in het Spaans duidelijk maken dat dat niet de bedoeling was. Vandaag stond weer hetzelfde op het programma en ook weer dezelfde stormloop kwam op gang. Ze hadden nog nooit zo veel inschrijvingen gehad voor de Engelse les.

Na afloop weer naar huis met de Transmilenio (de grote busmaatschappij) wat ook elke keer weer een ervaring is. Op zich valt het nog mee hoe erg de mensen daar naar je staren, maar zodra ze me een woord Engels horen spreken, verander ik in een soort aliën. Gister botste ik heel zacht tegen een vrouw op waarna ik ‘sorry’ mompelde. Ze draaide zich om en kon voor ruim een kwartier niet stoppen met staren, haar mond wagenwijd open. Zo normaal is het voor ons om mensen uit verschillende culturen te ontmoeten, zo zeldzaam is het hier nog steeds.

Vandaag was het trouwens een bijzondere dag. Het regende eindelijk weer. Niet dat ik me daar nou heel erg op verheugde, maar er was de afgelopen tijd sprake van een extreme droogte. Het was ongekend warm en het regende al lang niet meer. Gistermiddag was dat goed te merken. Ik liep de school uit en zag gelijk dat er een soort mist in de straten hing en ademen ging lastiger. Er was blijkbaar door de droogte een enorm grote brand uitgebroken op een berg vlakbij, dichtbij allerlei huizen. Dus daarom toch maar lang leven de regen hier in Bogota.

Aangezien ik mijn verhalen niet vervelend lang wil maken, zal ik de volgende keer weer wat meer vertellen over Bogota zelf. Wat voor stad is het, hoe zijn de mensen en hoe is het leven hier. Dat wilde ik eigenlijk nu al vertellen, maar toen schreef ik opeens weer over allerlei andere dingen die ik mee maak. Dus wie weet, misschien gaat het de volgende keer toch weer totaal ergens ander over ;).

Ciao y besos!
Ana