Gringa in Mi Casa Blanca

Daar zat ik dan, in een bomvol vliegtuig tussen twee mensen ingepropt opweg naar Colombia. Met nog betraande ogen knikte ik mijn buren vriendelijk gedag waarna ik gelijk in slaap viel, nog voor dat we daadwerkelijk oppgestegen waren. Natuurlijk. Het afscheid nemen viel me toch zwaarder dan verwacht. Gedachten zoals “waarom doe ik dit ook alweer” schoten door mijn hoofd. Tijdens de lunch besloot ik mijn filmpje even op pauze te zetten zodat ik normaal kon eten, maar dat was maar voor korte duur. Gelijk welde de tranen weer op. Zonder was mijn eten ook al zout genoeg, dus ‘Jurasic World (heel vette film)’ ging gelijk weer aan.

Gelukkig verandere dit sippige gevoel gelijk toen ik aankwam in Bogota. Ik werd opgehaald door een Colombiaanse taxichauffeur. Hij begon in geuren en kleuren te vertellen over Bogota. Helaas kon ik er vrij weinig van verstaan aangezien mijn niveau Spaans nogal nada is. Toch vond ik het geweldig. Ik was nu echt in Colombia.

Mijn hostel (tip top hostel backpackers) lag in Candelaria. Hartje centrum Bogota. Als je denkt aan Colombia, dan denk je aan deze plek. Overal mensen op straat, salsa muziek klinkt uit de ramen en overal waar je kijkt zie je kleur. Geen lelijke graffiti zoals in Nederland, maar hele kunstwerken sieren de muren. Overal zijn kleine winkeltjes waar je ‘empanada’s’ kan kopen en de geur van vers gebakken brood je tegemoet komt. Heuvel op, heuvel af.
Het jammere was alleen dat we in het hostel met z’n zevenen op een kamer van 12m2 sliepen. Mijn plaats in het stapelbed op verdieping 3 (serieus ja) was ik na een aantal nachten toch wel al snel zat. Gelukkig ontmoette ik al snel een paar fantastische mensen die al druk bezig waren met het zoeken van een huis en gelukkig vond ik hen ook nog eens ontzettend aardig. Nu woon ik samen met een pittig Italiaanse tante, een super zorgzame Portugese en een filosofische Portugese hombre. Alle drie spreken ze heel goed Spaans en hebben ze alles redelijk goed op orde. Naast hen voel ik me een echte ’gringa.’ Ik spreek nauwelijks Spaans, ben zo wit als een lijk (nu een beetje verbrand eerlijk gezegd) en weet weinig van the way of living hier. Wist je trouwens dat bijna iedereen hier denkt dat ik uit Rusland kom? Komt door de naam, zeggen ze dan maar.. Hmhm. De naam van het huis waar ik woon is ook nog eens ‘Mi Casa Blanca.’ Oftewel, welkom bij de avonturen van ‘de blanke Gringa in Mi Casa Blanca.’

Mijn eerste avonturen heb ik wel al beleefd. Zaterdagnacht naar de grootste (gay)club van Zuid-Amerika geweest, gister versierd door een politieman bij de bushalte en vandaag voor het eerst op de school waar ik les ga geven geweest! Ohja en gister een hotdog gegeten waar chips op zaten! Was wel heel lekker.
De school waar ik les ga geven is een meisjesschool en (maar) 45 minuten hier vandaan. Redelijk zenuwachtig ging ik er heen. Wat voor leeftijd hebben de kinderen die ik les ga geven? Kan ik het wel vinden met mijn supporting teacher? Nemen ze me wel serieus? Deze zenuwen verdwenen opslag toen er in de groentewinkel vlakbij de school een meisje met hele grote ogen en een te schattig uniform op me af kwam rennen. Ze vroeg of ik Engels kon en wilde van onder andere alle groente de naam in het Engels weten. Nu maar duimen dat alle meisjes zo zijn! Maandag begin ik echt met lesgeven, dus deze week nog lekker uitstapjes maken en de buurt verkennen.
Ik kan nog kantjes vol schrijven over wat ik hier allemaal beleef, maar dat komt later weer. Nu ga ik me maar eens verdiepen in mijn boek ‘Spaans leren in zes weken’ en wat korte verhalen van Gabriel Garcia Marqeuz. Hasta luego amigos!

Ps. Mocht je me toevallig willen schrijven, hierbij mijn adres:
Calle 55 a # 19-25, Bogota