Hoe het voelt

Hoe voelt het, na bijna vier maanden van huis. Hoe voelt het om een inwoner van een andere stad te zijn, hoe voelt het om je familie en vrienden op afstand te hebben, hoe voelt het om zo veel te willen, maar zo weinig tijd?
Ik kan het je vertellen; een achtbaan is het. Een achtbaan met loopings, schroeven en al. Nog nooit heb ik in zo’n korte tijd zo veel nieuwe ervaringen opgedaan, zo veel verschillende emoties ervaren, zo veel verschillende mensen ontmoet en zo veel wijze lessen geleerd.

Ik raak gewend aan het Colombiaanse leven. Het straatbeeld van mijn school, waar vis en kip wordt verkocht uit de achterbakken van auto’s, waar vrouwen minstens 10 paar leggings hebben waarin ze elke dag weer vol trots hun ronde billen laten zien, en de plaats waar ik door tegemoet komende studenten altijd met een grote glimlach en een vrolijk ‘Hola proffe!’ begroet wordt. Ik zal de reis naar huis missen, waarin ik vanuit de bus altijd een perfect uitzicht heb over de bergen waar het rode licht van de ondergaande zon op schijnt. Het uitzicht waarbij ik weg droom over wat ik deze tijd allemaal heb mee gemaakt, het uitzicht waarbij ik ook heel vaak in slaap val totdat ik letterlijk en figuurlijk hard word wakker geschut door een van de vele hobbels in de weg.

De afgelopen tijd heb ik zo veel meegemaakt dat ik soms bijna vergeet wat ik de eerste maand allemaal heb gedaan. Het voelt alweer zo lang geleden, hoewel de tijd letterlijk vliegt. Volgende week begin ik alweer aan de laatste week van lesgeven. Het afscheid nemen van mijn leerlingen, supportingteacher en mijn goeie vrienden hier komt steeds dichterbij. Gelukkig komen papa en mama daarna en gaan we samen de rest van Colombia verkennen. Vervolgens met Julie een maand Brazilië onveilig maken en dan in augustus weer naar huis. Al met al eigenlijk nog een hele tijd te gaan.

De avonturen die ik hier de laatste heb beleefd, zijn heel verschillend. Van het drinken van piña collada’s op het strand tot een scooter tochtje in de koude mistige bergen. Van vele film, pizza en logeeravondjes tot vier avonden in de week privé les geven. Van het op doen van de grootste adrenalinekicks door raften, paragliden en een tattoo, tot ontspannen een thriller lezen in bed met een kopje gemberthee. Maar het meest van allemaal waardeer ik de bijzondere momenten met Erica en mijn studenten.
’s Avonds wanneer ik thuis kom word ik altijd begroet met een lief ‘Hola Bambina, how was your day?’ Op de bank of op bed liggen Erica en ik vervolgens uren te kletsen. Over onze toekomst, relaties en veel meer. Ik weet niet hoe ze het doet, maar elke keer komt ze wel weer met een wijze les die me aan het denken zet. Is er iemand verdrietig dan zegt ze altijd bemoedigend: ‘wacht maar, tot wat er nu op je pad gaat komen. Alles gebeurt voor een reden, het had zo moeten zijn.’
Samen met haar, Mafranza en René vind ik het heerlijk om op zondag een beetje door de stad te slenteren, een ijsje te eten en op het gras te genieten van de zon. Het voelt dan alsof ik thuis ben. Daarnaast gloei ik van binnen op de momenten waarop een student me in vertrouwen neemt. Wanneer een meisje niet lekker in haar vel zit of iets anders persoonlijks met me wil delen. Vol trots doe ik dan heel erg mijn best om het juiste advies te geven.
Steeds meer en meer voelt dit als mijn leven en raakt Nederland een beetje verder weg.

Vanaf midden juni zal ik aan het backpackers leven beginnen. Vanaf dan zal ik jullie niet meer lastig vallen met sentimentele verhalen, en alleen nog maar jaloersmakende verhalen vertellen over de geweldige stranden, hikes en natuurlijk de Olympische Spelen (kan niet wachten Jules en Martijn) waar ik heen zal gaan. Me encanta.

Anna