Bogota, mi amor

Bogota, een stad met negen miljoen mensen. Een stad die blijdschap en hoop uitstraalt door de rijkdom aan kunst en muurversieringen. Een stad die door de sloppenwijken en vele zwervers langs de weg ook getekend wordt door armoede. Bogota, een stad waar duizenden gele taxi’s rond rijden, maar waar de busmaatschappij Trasmilenio toch de baas blijft. De bus die iedereen neemt en waarbij je rond zes uur sochtends en savonds moet vechten om een plekje. Een stad die altijd leeft en waar het niet gek is om voor 05.00u op te staan. Een stad waarvan ik na twee weken nog steeds maar een klein deel gezien heb en waar nog zo veel te ontdekken valt.

Zo verschillend zijn sommige delen van de stad, zo verschillend en onvoorspelbaar blijft ook het weer hier. Na een bloedheet middaguur kan het zomaar los barsten, waarna ook de zon weer kan schijnen alsof er vijf minuten geleden niks aan de hand was. Je wordt niet voor niets door iedereen gewaarschuwd om altijd je paraplu overal mee naar toe te nemen. Ik vind heerlijk. Voornamelijk is het hier een lentetemperatuur. Geen korte broek, maar wel zonder jas over straat, precies waar ik van hou.

Wat nog meer typisch van hier is, is natuurlijk het salsadansen. Iedere Colombiaan, oud of jong, man of vrouw, die je hier tegenkomt, kan jou leren salsadansen. Afgelopen zaterdag heb ik het dan ook geprobeerd en van 22.00 tot 04.00u in the Colombian Pub me helemaal kapot gezweet in een poging om de Colombianen bij te houden. Voor een leuke avond salsadansen is een goeie conditie een vereiste. Opvallend is dan ook dat veel mensen van hier niet per se veel alcohol drinken, maar vooral een flesje water bij zich hebben tijdens het dansen.

Tot slot vind ik opmerkelijk dat de kinderen hier ontzettend leergierig zijn. Gister heb ik dat tijdens mijn eerste Engelse les mogen ervaren. Het was soms een chaos, vrij inefficiënt en het leek er op sommige momenten op alsof mijn supportteacher ook niet echt wist waar ze mee bezig was, maar al met al waren de kinderen ontzettend enthousiast. Bij de meisjes van zes en zeven jaar oud bleek dat uit het feit dat ze niet konden stoppen met vragen stellen en telkens naar me toe renden. Helaas waren de vragen natuurlijk allemaal in het Spaans, dus was antwoorden opzich nog redelijk lastig. De hoogste tijd om met Spaanse les te beginnen dus.
De wat oudere meisjes deden heel hard hun best om vragen in het Engels te stellen en wilden vooral weten wat mijn lievelingsmuziek is, of ik verliefd ben, of thuis mis en ga zo maar door. Onder het genot van wat stroopwafels, boterbabbelaars en drop (wat natuurlijk bijna niemand lekker vond) hebben we een soort theekransje gehouden en elkaar omstebeurt muziek laten horen en favoriete tvshows uitgewisseld. Ik heb nu een hele lijst met muziek en series waar ik me de aankomende tijd vast mee kan vermaken.

Straks begin ik weer met dag 2. Ik ben benieuwd hoe het vandaag weer zal zijn, wat ik de kinderen kan leren en vooral ook wat ik weer van hen zal gaan leren vandaag.